Consultants en advisors kritisch over boek

De eerste reacties op Geen les meer komen los. 'Een feest van herkenning'. 'Leest als een trein'. Twee negatieve reacties waren er ook: van consultants, jawel. Ze voelden zich aangesproken, terwijl Geen les meer toch maar gewoon een roman is.

In een uitgebreide recensie meent een consultant van Deloitte dat ik een karikatuur maak van de consultants die ROC Holland ondersteunen. Het is volgens hem onrealistisch om te schrijven dat consultancybureaus een uitgebreid projectplan opstellen voor het vervangen van printers door multifunctionals. Nou beweer ik niets, maar een hulpvaardige docent heeft mij tijdens het schrijven een bijna identiek projectplan overhandigd. Het was goed doorwrocht, met schitterende volzinnen, prachtige grafieken en schema’s. Full Color uiteraard. Jammer dat ze ergens achterin het document vergeten waren de naam van een hypotheekwinkel te vervangen door de naam van het desbetreffende ROC. Zelfs consultants maken wel eens fout. Het lijken wel schrijvers.

En een consultant die toetreedt tot een College van Bestuur onzin? Ik zou het niet weten. Maar een manager van een ROC in het oosten van het land, adviseerde mij inzake deze kwestie eens te kijken op linked-in. Heb ik maar niet gedaan. Geen les meer is immers literaire fictie. Ik heb trouwens ook het verhaal gehoord van een ROC-bestuurder die was gaan werken bij het consultancybureau dat zijn ROC jarenlang trouw van dienst was geweest. Maar de dame vertelde het zo venijnig dat ik het maar beschouwde als kinnesinne, roddel en achterklap. En daar ben ik niet van. En dat iemand bij de uitgever beweert dat een bestuurder van een ROC in het Noorden zomaar een afkoopsom had gekregen van een frisse één miljoen euro, heb ik ook maar gelaten voor wat het was.

In mijn boek rijden de consultants inderdaad in een Bentley. De Deloitteman ergerde zich daaraan. Eerst dacht ik: zouden Deloittemensen dan allemaal in een Jaguar rondrijden? Maar dat was uiteraard een absurde gedachte. Laat ik mij beperken tot te zeggen dat die dure auto slechts symbolisch is voor de rol die de consultants van Light and Old in het boek vervullen. Waarschijnlijk rijden ze in de werkelijkheid gewoon rond in een Fiat Panda, Suzuki Alto of een Hyundai Elantra. Als senior adviseur projecten rijd ik in ieder geval in een Opel Astra rond, bouwjaar 2001, een krakend brik dat tegenwoordig een vreemd gierend geluid maakt. Maar daar zullen alle consultants met hun vergelijkbare bolides ook wel last van hebben. Dat schept een band, zeg maar.

En de manier waarop de schoolleiding omgaat met het feit dat Chantal bijverdient met haar eigen pornosite (www.lovelychantal.nl) is vreemd ja. Ik zou het ook niet kunnen geloven. Maar het gekke is dat een medewerker van een ziekenhuis verrast was over deze verhaallijn. Ze had het meegemaakt in haar ziekenhuis. En? Ze hadden precies zo gehandeld als in mijn boek. Wat een toeval zeg, je zou bijna zeggen dat mijn fantasie werkelijkheidswaarde heeft!

Maar een ding blijf ik bijzonder vinden: hoe kun je je nou aangesproken voelen door fictie? Ik heb ooit eens een roman gelezen waarin de hoofdpersoon Marcel heette. En die was in dat boek helemaal niet aardig tegen zijn vrouw. Een mooi verhaal, herinner ik me, maar me aangesproken voelen, nee, dat had ik nou toch ook weer niet.