Herkenning tijdens lezing Sociëteit de Witte

Gisterenavond heb ik aan de Delftse tafel van Sociëteit de Witte een lezing gehouden over mijn roman Geen les meer. Over de aanleiding van het boek, over de tragische ontwikkelingen op ROC Holland en het doel van het boek. De inhoud van het boek bleek voor alle aanwezigen zeer herkenbaar. Een toehoorder meldde dat het in de werkelijkheid nog veel erger was. Hoe tragisch!

In een prachtige zaal van de Sociëteit de Witte, tijdens een heerlijk diner, vertelde ik over de tragische ontwikkelingen op ROC Holland, de fictieve school waar het verhaal zich afspeelt. De leerlingen die op ROC Holland geen les meer krijgen, het verlies van kennis en eruditie, de cultivering van de bedwelmende jeugdcultuur van primaire behoeftebevrediging, de managementcultuur, het morele verval, de cultuur van angst en intimidatie op ROC Holland, de treurige wijze van handelen van de minister van onderwijs ('"Die verpleegster in het kabinet, je weet wel," zei Leo met een vies gezicht').

De toehoorders knikten en schudden regelmatig het hoofd. Bij het stellen van vragen bleek dat zij de wereld van ROC Holland al te goed herkenden in de werkelijkheid. Sterker nog: de werkelijkheid was veel erger. Een heer vroeg of ik dan helemaal geen optimistische slotboodschap had. Wel: ik hoop dat het fictieve verhaal in ROC Holland mensen aanzet tot denken over de huidige onderwijsontwikkelingen. En, nog belangrijker, dat ze daadwerkelijk in actie komen om het onderwijs op het goede pad te houden.