Zestig procent van de beroepsbevolking in Nederland heeft een middelbare beroepsopleiding. Waar zo’n opleiding vroeger genoten werd op een overzichtelijke vakschool, zijn die inmiddels gefuseerd tot reusachtige Regionale Opleidingen Centra. Met alle problemen van dien.
Deze roman geeft een ontluisterend beeld van de gevolgen van de schaalvergrotingen, nieuwe managementcultuur en van boven opgelegde onderwijsvernieuwingen. Hoofdpersoon in het boek is een docent die loyaliteit en vakbekwaamheid hoog in het vaandel heeft. Ook hij moet mee doen met de onderwijsvernieuwing, er is geen ontkomen aan. Verbijsterd aanschouwt hij de gevolgen. Neutraal blijven is niet meer mogelijk. Uiteindelijk neemt hij stelling. En dat wordt hem niet in dank afgenomen. Geen les meer beschrijft de tragiek van het moderne onderwijs waarin managementtaal overheerst en iedereen zich ingraaft in zijn eigen waarheid. Ondanks alle goede bedoelingen, overheerst de lethargie en weet niemand de neerwaartse spiraal te doorbreken.
Heel herkenbaar schetst deze roman de gang van zaken op een ROC. Maar misschien beschrijft Geen les meerwel de problemen in álle grote organisaties.
ISBN 97890 5452 241 6 – NUR 301
Ca. 240 pagina’s, ingenaaid
12,5 x 20 cm
Prijs: € 17,90
Verschijnt november 2011; volg het nieuws over onze boekpresentaties
Vormgeving: Myrthe Heuzinkveld
Bestel alvast
Heb het boek inmiddels gelezen. Eerlijk gezegd heb ik er spijt van dat ik doorgelezen heb tot het eind. Ik vind het een intens deprimerend boek, zeker zo in de donkere dagen voor Kerstmis. Het laat geen sprankje hoop. Alles en iedereen is fout of sneu. Gelukkig heeft de hoofdpersoon nog een sprankje zelfreflectie: hij is al jaren niet in het werkveld geweest en dat maakt hem misschien toch een minder goede docent.
BeantwoordenVerwijderenWaarom raakt het me zo? Ik heb maar een zijdelingse rol, als consultant. Geen Light & Old, maar Helder & Wijzer. In die hoedanigheid ben ik o.a. veel op ROC Nijmegen geweest, waar ook zo'n groot nieuw gebouw naast het station is neergezet, met alle kinderziektes zoals die ook in het boek langskomen. Ik ken de rotzooi op de vloer, de galmende centrale hal, een tekort aan lokalen, of totaal verkeerd ingerichte ruimtes. Om spontaan een burnout van te krijgen. Ook hier vertwijfelde docenten en managers, die zoeken hoe ze de mbo-studenten kunnen helpen om iets te leren. Maar ook ontzettend capabele en hardwerkende mensen die met heel hun hart onderwijs ontwikkelen en geven, zonder naar de fles te hoeven grijpen.
Weer even uitzoomend, er is inderdaad veel onvermogen bij alle functies in het onderwijs, maar helpt dit boek nu iemand verder? Integendeel, het duwt de mensen dieper de modder in. Het is zogenaamd satire en ik heb ook een paar keer gegrimlacht, maar ik had wel vaker een ontladende grap willen lezen.
Ik vind het jammer dat de auteur zich niet een beetje heeft ingehouden. Het is allemaal zo overdreven dat juist het echte ondersneeuwt. De uitgever had de verhaallijn over de pornosite van Chantal drastisch moeten schrappen. Is onnodige afleiding, het is niet grappig.
Er bestaat geen enkel ROC waarin alleen maar projectonderwijs wordt gegeven. Ik vind het jammer dat mensen die graag bevestigd willen worden in hun idee dat het onderwijs achteruit holt, het verschrikkelijke nieuwe leren, hierdoor een vertekend beeld krijgen. Een roman is natuurlijk fictie, maar toch stoort dit mij.
Marcel, ik vind dat je volgende stap een bevlogen essay moet zijn waarin je ons vertelt hoe het volgens jou dan wel moet. Je weet zo goed wat er allemaal K is in het onderwijs, laat het daar niet bij zitten. Dat zou ik heel gemakzuchtig vinden.
Hartelijk,
Isabelle Langeveld