Over het hoe en waarom van het boek. Over de rare verhalen die mensen in het onderwijs mij hebben verteld. En dat zijn er vele. Een bestuurder van een ROC in het Noorden van het land die een zaal vol docenten meldt dat de docenten dinosauriërs zijn die de leerlingen toeblaffen met verouderde kennis. Tja, je moet maar durven. Hoe zou een docent zich daarbij voelen? Hoe voelt hij zich als hij hoort dat hij geen les meer mag geven? Geen docent meer mag zijn? Maar coach,of leerprocesbegeleider? Hoe zou hij zich voelen als bedrijven voortdurend mopperen dat ze op zijn school niets snappen van het bedrijfsleven? Dát inspireerde mij tot het schrijven van Geen les meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten